کادیلاک الدورادو بروگام، سدان فوق لوکسی که از رولزرویس هم گران‌تر بود

این روزها سدان فوق لوکس کادیلاک سلستیک بسیار خبرساز شده است زیرا گفته می‌شود جنرال موتورز قصد دارد با این خودرو به رقابت با رولزرویس و بنتلی بپردازد. در این موضوع اما تردیدهایی وجود دارد زیرا سال‌ها است کادیلاک از آن شرایط آرمانی خود که زمانی استاندارد جهان بود فاصله گرفته است. بااین‌حال، این برند لوکس آمریکایی مدعی است که قصد دارد با سلستیک دوباره به استاندارد جهان تبدیل شود. یکی از خودروهایی که کادیلاک از آن به‌عنوان الهام‌بخش سلستیک نام برده الدورادو بروگام سال ۱۹۵۷ است؛ اما این ماشین چه ویژگی‌هایی داشته که برند لوکس جنرال موتورز برای توسعهٔ سدان فوق لوکس جدید خود از آن الهام گرفته است؟

الدورادو یکی از نام‌های قدیمی در تاریخ کادیلاک محسوب می‌شود که پیشینهٔ آن به سال ۱۹۵۳ بازمی‌گردد. در این سال، نسل اول الدورادو به‌عنوان یک کانورتیبل پرچم‌دار و تولید محدود به بازار آمد؛ اما نمونهٔ موردبحث ما در نسل سوم الدورادو متولد شد. الدورادو بروگام در دسامبر سال ۱۹۵۶ معرفی و در مارس ۱۹۵۷ به بازار عرضه شد. این خودرو یک سدان فوق لوکس دست‌ساز بود که از الدورادوی معمولی کاملاً متمایز بود. توسعهٔ این ماشین در سال ۱۹۵۴ به‌عنوان محصولی رؤیایی آغاز شد و ویترینی برای توانایی‌های فنی و مهندسی جنرال موتورز بود یعنی ویژگی‌هایی که قرار بود که طی سال‌های آینده در خودروهای ارزان‌تر ارائه شوند.

دو سال توسعه و آزمایشی که روی الدورادو بروگام انجام گرفت به طراحان و مهندسان جنرال موتورز کمک زیادی کرد زیرا آن‌ها به‌طور مداوم به دنبال یافتن راهی برای ساخت بهترین خودرو دنیا بودند. طراحان کادیلاک برای این خودرو بدنه‌ای اختصاصی طراحی کردند که به‌صورت دست‌ساز در کارخانهٔ دیترویت این شرکت تولید می‌شد. یکی از ویژگی‌های منحصربه‌فرد این بدنه، درهای عقب عکس بازشوی آن بودند (مثل رولزرویس‌های امروزی). این بدنه کاملاً فاقد ستون‌های B بود و درها روی پایهٔ کوتاهی چفت می‌شدند که ارتفاع آن حتی از پشتی صندلی‌های جلو هم کمتر بود. الدورادو بروگام همچنین اولین خودروی آمریکایی با چراغ‌های چهارتایی در جلو بود زیرا تا آن زمان استفاده از این طرح در آمریکا غیرقانونی بود.

ویژگی مهندسی برجسته و چشمگیر الدورادو بروگام اما برخورداری از سیستم تعلیق بادی بود. این برای اولین بار بود که از چنین سیستمی در یک خودرو استفاده می‌شد. این تعلیق از کمک‌فنرهای بادی مجزا در هر چرخ تشکیل شده بود که از طریق سوپاپ‌هایی، قابلیت تنظیم خودکار ارتفاع خودرو را داشتند. این سیستم نه‌تنها ارتفاع خودرو را با وجود سرنشینان مختلف و روی جاده‌های مختلف ثابت نگه می‌داشت بلکه هندلینگ عالی و سواری فوق‌العاده نرمی را هم فراهم می‌کرد.

کابین الدورادو بروگام هم فوق‌العاده مجلل بود و حدود ۴۵ انتخاب مختلف برای ترکیب‌های رنگی و تزئینی تمام چرمی آن وجود داشت. به‌عنوان‌مثال، فقط برای کف‌پوش‌های خودرو سه گزینهٔ مختلف وجود داشت که یکی از آن‌ها پوست گوسفند فرآوری شده بود. همچنین برای این خودرو یک سیستم گرمایش دوگانه با خروجی‌های مجزا در جلو و عقب طراحی شده بود درحالی‌که سرنشینان عقب می‌توانستند گرم‌کن صندلی‌ها را به‌صورت جداگانه فعال کنند. در همین حال، الدورادو بروگام به اولین صندلی‌های برقی خودکار دو حالته با حافظه هم مجهز شده بود.

الدورادو بروگام به‌عنوان یک خودروی بسیار خاص، گران‌قیمت، دست‌ساز و تولید محدود، به‌صورت استاندارد از تمام ویژگی‌های لوکس قابل‌تصور در آن زمان برخوردار بود که ازجملهٔ آن‌ها می‌توان به کروز کنترل، دربازکن خودکار صندوق‌عقب، نوربالای خودکار، تهویه مطبوع، پنجره‌های برقی، آنتن برقی، قفل برقی درها، استارت خودکار، آزادکنندهٔ خودکار ترمز پارک و رینگ‌های آلومینیومی فورج‌کاری شده با لاستیک‌های فاق کوتاه دورسفید اشاره کرد. علاوه بر این، در جعبه‌داشبورد خودرو شش لیوان نوشیدنی، جعبه سیگار، دفترچه یادداشت چرمی، مداد اتود طلایی، اسپری عطر، جای سکه و جای لوازم‌آرایش زنانه تعبیه شده بود. جنرال موتورز همچنین جدیدترین رادیوی تمام ترانزیستوری خود که به ۱۳ ترانزیستور مجهز بود را برای اولین بار در الدورادو بروگام ارائه کرد. به‌طورکلی، در این خودرو همه‌چیز برای بهبود راحتی، ایمنی و رفاه راننده و سرنشینان طراحی شده بود.

الدورادو بروگام به یک پیشرانهٔ ۶ لیتری V8 با کاربراتور چهار دهنه مجهز شده بود که ۳۳۰ اسب بخار قدرت و ۵۵۰ نیوتن متر گشتاور تولید می‌کرد. این نیرو از طریق یک گیربکس سه سرعتهٔ اتوماتیک به چرخ‌های عقب منتقل می‌شد و این سدان ۵.۵ متری ۲.۴ تنی را ظرف ۱۰.۹ ثانیه از صفر به سرعت ۹۶ کیلوگرم بر ساعت می‌رساند. حداکثر سرعت این ماشین نیز به ۲۰۰ کیلومتر بر ساعت می‌رسد.

همان‌طور که گفته شد، الدورادو بروگام خودروی خاص و تولید محدودی بود و فقط در دو سال ۱۹۵۷ و ۱۹۵۸ به تولید رسید. از این ماشین در سال اول ۴۰۰ دستگاه و در سال دوم ۳۰۴ دستگاه ساخته شد که یعنی مجموع تولید آن تنها ۷۰۴ دستگاه بود؛ اما همهٔ این ویژگی‌ها و تجمل هرگز ارزان به دست نمی‌آمد زیرا الدورادو بروگام با قیمت ۱۳,۰۷۴ دلار (معادل ۱۲۶ هزار دلار در سال ۲۰۲۱) به فروش می‌رسید که دو برابر قیمت یک الدورادوی معمولی در سال ۱۹۵۷ بود. قیمت این سدان مجلل آمریکایی حتی از رقیب مستقیم آن یعنی رولزرویس سیلور کلود هم گران‌تر بود.

بنابراین، دیدیم که الدورادو بروگام واقعاً از هر لحاظ سدانی خارق‌العاده و لوکس‌ترین خودروی زمان خود بوده و به همین دلیل کادیلاک برای توسعهٔ سلستیک از این ماشین الهام گرفته است. حال باید منتظر بمانیم و ببینیم که این سدان پرچم‌دار جدید می‌تواند شکوه الدورادو بروگام را تکرار کند یا نه.
Alan.r
زبان از بیان ابهت و زیبایی این خودرو قاصر است
شلبی
اگر واقع بینانه نگاه کنیم سلستیک شاید از سری هفت و S کلاس بهتر باشه و با اونا رقابت کنه ولی فکر نمیکنم بتونه از پس رولز رویس و بنتلی بربیاد،چون سلاحی که برای مبارزه انتخاب کرده متناسب با سلاح رولز رویس نیست.رولز رویس خیلی بیشتر از اینکه یه خودروی تکنولوژیک باشه یه خودروی لوکس و اشرافیه ولی سلستیک بیشتر میخوره تکنولوژیک باشه و یا حداقل بعد تکنولوژیک بودنش بیشتر از بعد وقار و اشرافیت اونه مثل این میمونه که اپل بخواد با اپل واچ با رولکس و برایتلینگ رقابت کنه
Adib
بله دوست عزیز، به شخصه طرفدار ماشین های آمریکایی هستم و دوستشون دارم.
فراموش نکنیم که خودرو سازی یک صنعت به حساب میاد و هدف اصلیش جذب مشتری هستش بنابراین در هر بازاری بحث هزینه کیفیت در کنار هم مفهوم پیدا میکنه.
هدف هیچ کدوم از بخش های خودروسازی در آمریکا رقابت با خودروسازان لوکس نیست هدف خودروساز های آمریکایی ارائه خودرو با قیمت و کیفیت مناسب توی هر سگمنت بازار خودرو چه در داخل و چه در خارج بوده و هستش مثلاً اگر قیمت خودروهای اسپرت آمریکایی رو با مشابه های اروپایی مقایسه کنید می بینید که هزینه ها به نسبت امکاناتی که در دسترس شما قرار می گیره چقدر مناسب هست. من فکر می کنم کادیلاک در این زمینه با سلستیک موفق میشه. فراموش نکنیم همه محصولات بنتلی و رولز رویس در محدوده سیصد هزار دلار نیستن و برای همچین شرکت هایی این رقم پایه به حساب میاد. پس به نظرم کادیلاک داره مسیر خودش رو طی می‌کنه و استراتژی صحیحی هم داره.
Aboalfazl demon
ماشین های کادیلاک یه زمان قله خودروسازی بودن
الان دوباره همون اتفاق داره میفته
Nima
الان نمونه هاى این بروگهام ١۵٠-٢٠٠ هزار دلار قیمتشه.
Nima
در صورتى که رولز رویس سیلور کلود که رقیب اینه الان بین ٣۵-۵۵ هزار معامله میشه.
Si
شاید محصولات ۱۰ سال گذشته تا الان رولزرویس از محصولات ۱۰ سال گذشته تا الان کادیلاک بهتر بوده باشه اونم با بی ام و وگرنه وجود نداشت ولی این ماشین به کل کارخونه رولزرویس می ارزه
Si
اینو اگه به من بدن دیگه به هیچ ماشینی نگاه نمی‌کنم
viper2
البته اگر اون یه چارجر ۶۸ (و کلا موپار ماسل) نباشه
Si
شدت بارش حق میبینم
mahdi-es17
دوتاش کن خریدارم
Si
کم پیدا میشه
viper2
باشه . کی گفته چارجر کم پیدا میشه؟ تو ایران کم پیدا میشه؟ کی گفته؟ ایران خیلی چارجر ۶۸ و ۶۹ و ۷۰ داره . توی همین شیراز قول میدم ۱۰ تاش هست ‌ . اما تو اوراقی فقط پول و علم و علاقه و حوصله میخواد. مثلا همین هفته پیش یه چارجر گذاشتن ۷۰۰ میلیون . البته من با یه نفر که چارجر سوار هست اشنا هستم میگه که کلا این چارجرا بین خودشون میزارن برای فروش نه مثلا تو دیوار و از این حرفا
SLR _ 722
بسیار ماشین چشم‌ نوازی هست فکر کنم نسل اول اون هست که بال های تیز و بلندی روی صندوق ‌داره و یک چراغ هم روی بالش هست که من بشدت طرفدار اون هستم
فرقی که این ماشین با عمومیت رولزرویس ها یا سایر فوق لوکس ها داره این هست که تمرکز اون ها معمولا روی سرنشین هست ولی این ماشین روی راننده و ردیف جلو متمرکز تر هست تا ردیف عقب
در واقع بیشتر رقیب رولزرویس های دو در بوده تا مثلا مدل های مثل فانتوم
امیرشایان فرازی
اون در گیوتینی منو کشته
Ilia2008
این ماشین ترکیب دقیق و درستی از هنر و اصالت هست .
Elmiraj
فرمان دو پره و داشبورد صاف که این نوار استیل سراسری هم اکنون در سلستیک جاشو به نمایشگر داده دقیقا از همین بروگام ۵۷ آمده.
قطعا این خاص بودن بروگام را هم به ارث خواهد برد…
Nima
امکاناتش دیووانه کنندس!
جدیده هم امیدوارم همینقدر جلوتر از رقبا و دیوانه کننده باشه.
چیزایى توى این کادیلاک بود که خود کادیلاک ٢٠ سال بعد آورد توى ماشیناش(اونم نه همه امکانات رو)
و بقیه ٣٠-۴٠ سال بعد آوردن.
الانم باید یه چیزى بزنه ١٠ سال جلوتر
(سرعت پیشرفت الان لحظه اى شده)
یانکی.من هم فرزند کسی هستم.آبان سرخ.
کدیلاک انحصار فوق لوکسهای برقی رو قبضه میکنه دیگه.
كارevol
خیلی زیباست
مهدی
البته برای یه خودروی لوکس هم همه چیز امکانات نیست برای همین نه فقط این نمونه بلکه از دهه پنجاه تا هفتاد تمامی محصولات فول سایز آمریکا از بهترین محصول رولزرویس هم تو سطح بالاتری بودن چون اساسا از شاسی و تعلیق بگیر تا موتور و گیربکس رولزرویس در مقابل فول سایزهایی مثل دویل و ریویرا و کانتیننتال و امپریال و غیره حرف زیادی برای گفتن نداشت کابین و طراحی هم که دیگه اصلا صحبتش نشه بهتره
Ali
CT4: $33k
CT5: $37K
XT4: $35K
XT5: $43K
XT6: $48K
Liriq: $62K
Escalade: $77K
در حال حاضر کادیلاک در این طبقه قیمتی شناخته و دیده میشه اما رولزرویس حتی توسط افراد غیر ماشین باز نماد اشرافیت شناخته میشه خریدار رولزرویس براش مهم نیست ۵۰ سال پیش کادیلاک انتخاب بهتری از رولزرویس بوده یا خیر اما خاص بودن و کمیاب بودن براش مهمه و قطعا نمیخواد لوگو ماشین ۳۰۰K اش با ماشین ۳۳K یکی باشه
Si
هر وقت همون رولزرویس بدون کمک ماشین ساخت اون وقت نماد اشرافیت خواهد بود هیچکس یادش نمیره که اگر بی ام و نبود الان رولزرویسی هم نبود
Nima
پس چطور براى بنز ها رقم هاى ٣۵٠.٠٠٠ دلارى بلک سریز پرداخت میشه.
اونم وقتى که ون اسپرینتر کارگو تولید میکنه؟
کادیلاک تازه ون و وانت تولید نمیکنه.
این حرفا نیست.
ملت دیگه بیشتر توجهشون روى خود محصوله و در کنارش برند.
همونطورى که رضوانى به عنوان یه برند کم شناخته شده نسبت به مطرح هاى جهان ، جیبهپ رانگلر رو با تغییرات ٣٠٠ هزار دلار میفروشه و یه تیونر تگزاسى ماشیناش رو ٢ میلیون دلار میفروشه نشون دهنده اینه دوره اینا گذشته.
نسل جوان متفاوته.
و قطعا این کادیلاک هم مشترى هاى خودشو داره.
Absurd Hero
بلک سریز یک ماشین فوق لوکس و اشرافی نیست
کسی که رولزرویس میخره دنبال خاص بودنه و اگه رولزرویس ماشین ۳۰ هزار دلاری معرفی و به فروش برسونه بنظرت چه اتفاقی برای آمار فروش خودرو های حال حاضرش میوفته؟
یانکی.من هم فرزند کسی هستم.آبان سرخ.
نظرت راجب بنز میباخ که آرمش رو خاور مایلر هم هست چیه.
imperial
اگه تاریخچه خودرو دوست دارید حتما کامنت زیر رو بخونید. مربوط به دهه ۵۰ هست.
سال ۱۹۲۶ تا ۱۹۵۴ امپریال صرفا یه نسخه خیلی لوکس تر از محصولات کرایسلر بود و همچنین یه مدل بود(!) سال ۱۹۵۵ جدا شد و تبدیل شد برند لوکس مستقل.از سال ۱۹۵۵الی ۱۹۷۵مشغول فعالیت بود و سال ۱۹۷۵ ورشکست شد پیرامون داستان سوخت و یه مدتی نبود.سپس سال ۱۹۸۰ الی ۱۹۸۳برگشت و باز مجدد منحل شد و سپس سال ۱۹۹۰ الی ۱۹۹۳عین زمان قدیم به عنوان یه مدل لوکس تر از محصولات کرایسلر برگشت. سال ۱۹۹۳ آش با جاش جمع شد تا سال ۲۰۰۶. سپس کانسپت امپریال رونمایی شد بر مبنای کرایسلر ۳۰۰. هرچند اصلا شبیه کرایسلر ۳۰۰ هم داخل هم بیرون نبود شباهت زیادی با رولزرویس داشت. کیفیتش فراتر از اس کلاس و سری ۷ اونموقع بود اصلا میخوردتشون(!) البته کانسپت بود ولی بسیار شبیه نسخه تولیدی بود اما چکش سال ۲۰۰۷ خورد…کرایسلر هرگونه توسعه امپریال جدید رو لغو کرد به علت بحرانی که اونموقع بود.این تاریخچه بسیار فشرده شده ی امپریال بود.
امپریال همیشه فراتر از یه خودرو بود. درهردوره و در هر سالی.دلایل زیادی داره اما بریم سراغ امپریال ۱۹۵۵ و امپریال ۱۹۵۷ که دقیقا هم دوره این پدیده کادیلاک هست.
امپریال ۱۹۵۵=در اوایل دهه پنجاه، برای کرایسلر آشکار بود که برای رقابت با بازیکنان لوکس داخلی مانند لینکلن و کادیلاک (پکارد تا آن زمان تقریبا ورشکست شده بود، اما به Patrician فروخته شد) که ایمپریال باید از بقیه کرایسلر جدا شود. امپریال ها به استثنای نسخه Imperial Crown اساساً نسخه های بدون کروم و لوکس تره نیویورکر بودند
زمانی که نسل ششم امپریال به عنوان اولین نسل از یک برند جدید ظاهر شد، یک شکست واضح برای سال مدل ۱۹۵۵ رخ داد. امپریال ها هیچ نشان کرایسلر نداشتند و کرایسلر مطمئن شد که به همه ۴۸ ایالت اطلاع داده است که ایمپریال یک برند قانونی مجزا است و به همین عنوان،عنوان شده است. این تغییر به این معنی بود که در سال ۵۵، کادیلاک نام امپریال را از بالاترین مدل های لیموزین خود حذف کرد. امپریال های جدید توسط طراح ارشد کرایسلر، ویرجیل اکسنر، که تمام کارهای طراحی کرایسلر را از سال ۱۹۵۵ تا ۱۹۶۳ رهبری می کرد، طراحی شد.
خطوط جدید امپریال بخشی از دهه پنجاه بود که نام آن “۱۰۰ میلیون نگاه” بود، زیرا همه نسخه ها از استایلی چشم نوازتر از قبل استفاده می کردند. ۱۰۰ میلیون دلار که منحصراً برای امپریال رزرو نشده بود، به پیشنهادات کمتر جذاب کرایسلر نیز سرازیر شد. خطوط صاف تر کاپوت با اشکال آیرودینامیک تری روبرو شدند، به سبکی که گلگیرهای عقب تقریباً به طور کامل در کنار بدنه ترکیب شده بودند. کروم در سال ۱۹۵۵ بسیار بیشتر از سال ۱۹۵۴ حضور داشت، زیرا طراحی خودروهای آمریکایی وارد مرحله جدیدی شد: همه چیز را پر زرق و برق کنید. جزئیات بیشتری در امپریال مستقل جدید وجود داشت. خیلی بیشتر نسبت به نسل های قبل.
کرایسلر با موفقیت تازه خود، امپریال را با افتخار به سال ۱۹۵۶ با چندین تغییر انتقال داد. نیوپورت برای برند امپریال ۱۹۵۶ به اندازه کافی مجلل نبود، بنابراین به ساوتهمپتون تغییر نام داد. علاوه بر سقف سخت دو در موجود، ساوتهمپتون در آن سال روی یک سقف سخت چهار در جدید نیز اعمال شد. فاصله بین دو محور برای همه مدل ها سه اینچ افزایش یافت و در مجموع به ۱۳۳اینچ رسید. که طول بیرونی مدل های استاندارد را بیش از شش اینچ افزایش داد و به ۲۲۹.۶ رساند. در زمانی که طول در یک خودروی لوکس بسیار مهم بود، امپریال طولانی‌ترین خودروی آمریکایی بود که لیموزین نبود. این یک رکورد طولانی بود که تا زمانی که کرایسلر خود را با امپریال های دهه ۱۹۷۰ آن را شکست، امپریال برای سال ۵۶ کمی باریکتر از قبل بود، زیرا عرض از ۷۹.۱ اینچ به ۷۸.۸ کاهش یافت.
قدرت برای سال ۱۹۵۶ ارتقا یافت، زیرا موتورHemi V8 به ۳۵۴ اینچ مکعب (۵.۸ لیتر) رسید. کرایسلر با گذشت زمان در بخش گیربکس پیشرفت بیشتری کرد، زیرا اواسط سال ۱۹۵۶ اولین سال یک خط انتقال با عمر طولانی بود: TorqueFlite. اولین مدل از این سری یک A488 سه سرعته بود. این خودرو اولین خودروی تاریخ بود که گیربکسش به جای یه میله بلند پشت فرمان باشد دکمه ای بود.
در بخش اطلاعات سرگرمی امپریال در سال ۱۹۵۶ یه گزینه جالب وجود داشت، رادیو ۹۱۴HR توسط Mopar که در همکاری با Philco ساخته شد، اولین رادیو ماشین تمام ترانزیستوری در جهان بود. مزایای یک رادیو ترانزیستوری کاهش استفاده از باتری ۱۰ درصد انرژی مورد نیاز نسبت به یک رادیو لوله ای ساده و کاهش نسبی تعمیر و نگهداری یود. ۹۱۴HR با قیمت ۱۵۰ دلار (۱۵۴۸ دلارامروزی) جدا از Highway Hi-Fi (آپشن اختیاری) قیمت گذاری شد. (این آپشن رادیو ترانزیستوری سال بعد در کادیلاک الدورادو بروگهام که پدال مطلب گذاشت استفاده شد)
از آپشن های این ماشین میتونم به شیشه بالا بر برقی مخمل کف خودرو صندلی تمام مبله چراغ مطالعه چراغ خداحافظی اشاره کنم. آپشن هاش چیزی از کادیلاک در سال ۱۹۵۵ و ۱۹۵۶ کم نداشت کاملا برابر. البته تنها آپشنی که نداشت درهای برعکس بازشو بود ولی خب از اون ور برعکس شما میدونستی مدلهای امپریال رو به صورت لیموزین سدان کوپه و کانورتیبل بخری…چیزی که کادیلاک نداشت!
در ادامه کامنت میریم سال ۱۹۵۷ که نسل جدید امپریال به بازار میاد و رقیب واقعی الدورادو بروگهام بود نسخه فولش با قیمتی کمی ارزونتر.
imperial
خب دوستان کامنتم رو ۲ بخش میکنم بخش بالا ۱۹۵۵ و ۱۹۵۶ و الان هم سال ۱۹۵۷
امپریال ۱۹۵۷=در سال ۱۹۵۷ کرایسلر به امپریال پلت فرم جدید خود را اعطا کرد. با فاصله بین دو محور ۱۲۹ اینچی، امپریال های جدید چهار اینچ کمتر از سال ۱۹۵۶ فاصله بین چرخ ها داشتند. باید بگم کرایسلر در آن زمان نام بدنه D را فقط به امپریال تا سال ۱۹۶۴ اختصاص داد. این پلت فرم به دلیل بدنه بسیار محکم خود قابل توجه بود در حالی که سایر محصولات کرایسلر از سال ۱۹۶۰ به بعد به ساخت یک بدنه رفتند.
طول کلی حدود پنج اینچ برای سال ۱۹۵۷ کاهش یافت و در کل ۲۲۴.۴ اینچ شد. با این حال، امپریال بیش از دو اینچ عریض تر و ۸۱.۲ اینچ (۷۸.۸ اینچ قبلا) بود. امپریال عریض‌تر از سایر خودروهای کرایسلر بود: نیویورکر در سال ۱۹۵۷ ۷۸.۸ اینچ عرض و ۲۱۹ اینچ طول داشت. عرضه با عرض به این معنی بود که امپریال فضای شانه بیشتری نسبت به هر خودروی معاصر دیگری داشت، با ۶۴ اینچ در جلو و ۶۲ اینچ در عقب. این شروع دوران پایین تر و گسترده تر بود، زیرا ارتفاع کلی ۶۱.۵ اینچ سال ۱۹۵۶ به ۵۷.۵ اینچ در سال ۱۹۵۷ کاهش یافت.
آن سال همچنین شروع وزن بسیار مناسب برای امپریال بود، زیرا وزن سنگین ۴۸۰۰ پوندی نسل قبلی آن بود. بسته به سال و تریم، وزن تا ۵۵۰۰ پوند افزایش یافت. برای مقابله با این همه وزن اضافی، موتور همی V8 امپریال از ۳۵۴ اینچ مکعب (۵.۸ لیتر) به ۳۹۲ اینچ مکعب (۶.۴ لیتر) افزایش یافت. اگزوز دوگانه در تمام امپریال ها استاندارد بود. گیربکس همان سه سرعته TorqueFlite A488 سال قبل بود.
کرایسلر طرح تعلیق جدیدی را بانامTorsion aire در امپریال سال ۱۹۵۷معرفی کرد. سیستم تعلیق با طراحی میله پیچشی به کاهش وزن بدون فنر کمک کرد و مرکز ثقل را پایین تر و به سمت عقب حرکت داد.سیستم تعلیق عقب چند لنگه بود و این ترکیب نوید هندلینگ بهتر و سواری نرم تری را می داد. این یک تنظیم غیرمعمول بود، زیرا معمولاً راه اندازی میله پیچشی دارای فنرهای مارپیچ در عقب است. سیستم تعلیق میله پیچشی کرایسلر برای اولین بار برای یک تولید کننده بزرگ آمریکایی بود و کرایسلر آن را در کل خط تولید خود برای سال ۱۹۵۷پخش کرد. یکی از ویژگی های جالب دیگر امپریال ۱۹۵۷شیشه جانبی خمیده بود.اولین مورد در یک خودروی تولید آمریکایی بود
هنگامی که ویرجیل اکسنر (با کمک الوود انگل) «نگاه رو به جلو» را به نمایش گذاشت، ایمپریال در سال ۱۹۵۷ استایل کاملاً جدیدی به تن کرد. چراغ‌های جلوی کوچک‌تر تک (یا دوتایی) جایگزین لامپ‌های بزرگ‌تر سال قبل شدند و در ظاهر ساده‌تری قرار گرفتند که شاهد استفاده ظریف‌تری از جزئیات کرومی و بیشتر آن بود. کادیلاک در سال ۱۹۵۹ یک نمای جلویی شبیه به امپریال ۵۷ را معرفی کرد. از این نظر که ارزش آن را دارد، تنها تعداد معدودی از امپریال های ۵۷ تنها چراغ های جلو دریافت کردند، زیرا به نظر می رسد چراغ های جلو چهارگانه هنوز در همه زمینه ها قانونی نبوده اند. امپریال هر دو نوع چراغ جلو را در تبلیغات خود استفاده کرد.
امپریال جدید پر زرق و برق تر و در دهه پنجاه، و کمی کمتر رسمی بود. برای اولین بار، خطوط گلگیر عقب کاملاً همسطح با بدنه امپریال بود. حروف بلوک سال قبل با خط شکسته بزرگ و گلدار «امپریال» روی گلگیرها و در عقب جایگزین شد. چراغ‌های عقب اکنون در باله‌های عقب بسیار بزرگ‌تر، که دارای جزئیات الهام‌گرفته از موشک بودند، ادغام شدند. جزئیات موشک در سپر کرومی بزرگ با مهر دوگانه تخم مرغی ادامه یافت. و در آن بیشتر مدل‌های پنجاه پنجاه، درب صندوق یک کیت قاره‌ای شبیه‌سازی شده اختیاری داشت که به رنگ‌های همسان یا متضاد رنگ‌شده بود. کرایسلر آن را FliteSweep نامید و مشتریان ظاهر آن را بسیار دوست داشتند که بعداً این گزینه به خودروهای کمتر کرایسلر گسترش یافت.
امپریال به تازگی مدرنیزه شده در مجمع خیابان جفرسون ساخته شد، همانطور که قبلا بود. سال ۱۹۵۷ شاهد از دست دادن یک شاسی بلند امپریال بودیم، زیرا تمام خودروهای ساخت کرایسلر دارای طول کلی یکسان بودند. سیستم شماره گذاری قبلی سری C Imperials کنار رفت و با سری IMI-، در شماره های ۱، ۲، یا ۴ جایگزین شد. تاج سلطنتی با قیمت ۵۴۰۰ دلار (۵۴۱۰۰ دلار امروزی) و مدل IMI-4 Imperial LeBaron حدود ۵۷۴۰ دلار قیمت داشت (۵۷۵۰۰ دلارامروزی).
بدنه‌های دو در در پوشش‌های سقف سخت یا کانورتیبل (قابل تبدیل برای اولین بار برای امپریال‌های کارخانه‌ای) در دسترس بودند، و چهار در از نوع سدان یا سقف سخت بودند. هارد تاپ ها ستونی نداشتند و بدون توجه به تعداد درها ساوتهمپتون نامیده می شدند مگر اینکه لبارون باشند. تریم‌ها بدون فاصله بین دو محور طولانی پیچیده‌تر می‌شدند: Imperial Crown دیگر مانند سال‌ها مدل برتر آرزویی نبود، اما هنوز هم می‌توان Imperial Crown Southampton را به عنوان یک امپریال میانه بالا خریداری کرد.
گل سرسبد سال ۱۹۵۷ Imperial LeBaron بود که نام سازنده ای را به یاد می آورد که چند دهه قبل آن را ساخته بود. در واقع تبلیغات برای امپریال لبارون حتی به «محصولات سفارشی» اشاره می‌کرد که دیگر نمی‌توانستید آنها را بخرید، و اظهار داشت که لبارون فقط در تعداد کمی در دسترس خواهد بود. همچنین لیموزین امپریال کرون در سال ۵۷ در تعداد بسیار کمی توسط غیا ساخته شد. این وسیله نقلیه کاملاً سفارشی بود و با خط تولید امپریال تبلیغ نمی شد. Imperial Crown در سال ۱۹۵۷ از جلوپنجره ۱۹۵۸ استفاده کرد و ۳۶ اتومبیل در تکان دهنده درخواست ۱۲۰۰۰ دلار یا بیش از ۱۲۰۰۰۰ امروزی دلار تنظیم شده. این ماشین ارزش قیمت جداگانه داشت!
و باز مجدد عین سال ۱۹۵۵ این ماشین فاقد درهای برعکس بازشو کادیلاک بود اما به صورت کوپه سدان لیموزین تولید میشد هرکدومو دوست داشتید میتونستید بخرید. بسیار لوکس با وقار و باکیفیت بود در اون دوران دنده هم مشخصه اتومات بود و عین ۱۹۵۵ دکمه ای بود. آپشن چیزی از کادیلاک کم نداشت تقریبا برابر بودن فقط برتری کادیلاک الدورادو بروگهام سیستم تعلیق بادیش بود. البته سیستم تعلیق ابداعی کرایسلر چیز بدی نبود ولی سیستم تعلیق بادی یه چی دیگس…
خب در کامنت آخر که زیر میدیم میریم عکس هارو ببینیم!
imperial
مدل ۱۹۵۵ عکس های بروشور
https://www.web.imperialclub.info/Yr/1955/Brochure/imp55blu.jpg
https://www.web.imperialclub.info/Yr/1955/Brochure/imp55dash.jpg
https://www.web.imperialclub.info/Yr/1955/Brochure/imp55intblu.jpg
مدل ۱۹۵۵ عکس های واقعی
https://www.web.imperialclub.info/Yr/1955/55Rowlands/03.jpg
https://www.web.imperialclub.info/Yr/1955/55Rowlands/12.jpg
https://www.web.imperialclub.info/Yr/1955/55Rowlands/15.jpg
https://www.web.imperialclub.info/Yr/1955/55Rowlands/16.jpg
مدل ۱۹۵۸عکس های بروشور
https://www.web.imperialclub.info/Yr/1958/Brochure/Page09.jpg
https://www.web.imperialclub.info/Yr/1958/Brochure/Page11-12.jpg
https://www.web.imperialclub.info/Yr/1958/Brochure/Page13.jpg
مدل ۱۹۵۸ عکس های واقعی
https://www.web.imperialclub.info/Yr/1957/57Pink/01.jpg
https://www.web.imperialclub.info/Yr/1957/57Pink/04.jpg
https://www.web.imperialclub.info/Yr/1957/57Pink/12.jpg
https://www.web.imperialclub.info/Yr/1957/57Pink/09.jpg
https://www.web.imperialclub.info/Yr/1957/57Pink/08.jpg
مدل ۱۹۵۸ سرحال نیستش آنچنان.سرچ کنید گوگل عکس های نسخه های سرحال تر تمیز تر میاد.و در آخرimperial, More Than Just a Car
قاطر فروش
داداش ممنون بابت متن وزینی ک تهیه کردی استفاده کردیم
viper2
متشکرم بابت اشتراک اطلاعات . خیلی تکمیل بود .
محمد
اینها در برابر رولزرویس سیلور کلاود مثل فرغون میمونند
حسین دهمرد
کسی که بیشتر از ۱۰۰k پول میده برندینگ براش خیلی مهمه. از نظر برندینگ کادیلاک یه برند به حساب میاد که شاید حتی هم رده ی آئودی و بنز هم به حساب نمیاد.
مهدی
کادیلاک یه برندی هست که تو حوضه خودروهای لوکس اشرافی جز تاپ گریدها بود حتی بالاتر بنز و هم لول رولزرویس و بنتلی! اینکه الان کمتر شناخته شده هست دلیل اصلیش افت صنعت خودرو آمریکا از دهه هشتاد تا همین ده سال پیش بود دلیل بزرگ بعدی هم سیاست های اشتباه خود جنرال موتورز بود و هست. جایی که با ساخت خودرو تو کلاسهای پایینتر ارزش برند کادیلاک رو تنزل داد در حالی که میتونست مشابه دهه های گذشته ساخت خودروهای ساده تر رو بزاره روی دوش بیوک و یه سطح پایینتر شورلت اما متاسفانه نکرد. همین الان اگر جنرال موتورز تصمیم بگیره خط تولید کادیلاک ها رو متمرکز و محدود کنه به فول سایزهای لوکس اشرافی با توجه به عقبه و قدرتی که این برند تو این حوضه داره بهتون قول میدم پنج سال نمیشه که بخش بزرگی از بازار این کلاس رو به سمت خودش برمیگردونه
پویا
یه خبر هم بود درباره دیگر کانسپت های مدرن کادیلاک اونا هم فوق‌العاده بودن
JDM lover
چقدر زیبا و چشم‌نوازه
طراحیش بی نظیره
امکاناتش دیوانه کننده است اونم برای نزدیک ۷۰ سال پیش !!!
اگه سلستیک هم مثل همین با امکانات انقلابی بیاد ، عالی میشه
Adib
This is territory Cadillac hasn’t occupied since at least 1957, when Cadillac offered the Eldorado Brougham, said John Wiley, manager of valuation analytics at Hagerty, a company that closely tracks the collector car market. GM made only 400 Eldorado Broughams and they were entirely hand-assembled, not made on an assembly line. When it was new, the Eldorado cost just over $13,000 at a time when a Rolls-Royce Silver Cloud could be purchased for about $16,000, said Wiley. (Adjusted for inflation, those figures would be roughly 10 times as much today.) Ironically, as a collectible car, a Cadillac Eldorado Brougham is today worth more than twice as much as a Silver Royce Silver Cloud, said Wiley.
نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد.
دیدگاه
نام
ایمیل
ذخیره نام، ایمیل و وبسایت من در مرورگر برای زمانی که دوباره دیدگاهی می‌نویسم.