قوی‌ترین خودروی دیفرانسیل جلوی تاریخ

به گزارش خبرآنلاین، هرچند هاچ‌بک‌های داغ دیفرانسیل جلوی امروزی به لطف دیفرانسیل‌های پیشرفته‌ای که امکان کنترل دقیق حجم بالایی از قدرت را فراهم می‌کند، بسیار قوی شده‌اند اما هنوز هم به پادشاه قدرت خودروهای دیفرانسیل جلو حتی نزدیک نشده‌اند. این ماشین الدزمبیل تورنادو است که ابتدا در سال ۱۹۶۵ با موتور ۷ لیتری ۳۸۵ اسب بخاری معرفی شد و در سال ۱۹۶۸ الدزمبیل موتور عظیم ۷.۵ لیتری را برای آن ارائه کرد تا با ۴۰۰ اسب بخار قدرت و ۶۸۰ نیوتن متر گشتاور، به قوی‌ترین خودروی دیفرانسیل جلوی تاریخ تبدیل شود، عنوانی که تا به امروز حفظ شده است.

به نقل از پدال، تورنادو اولین خودروی دیفرانسیل جلوی آمریکایی از دههٔ ۳۰ محسوب می‌شد. در دورانی که تمام خودروسازان آمریکایی از انتقال قدرت محرک عقب استفاده می‌کردند، الدزمبیل به‌منظور بهبود فضای داخلی و قابلیت رانندگی کوپهٔ فول سایز جدید خود، تصمیم گرفت در اقدامی نوآورانه سراغ انتقال قدرت محرک جلو برود.

در خودروهای دیفرانسیل عقب موتور جلو، برای انتقال نیرو از گیربکس به چرخ‌های عقب باید از میل‌گاردان استفاده شود. این میل‌گاردان که در زیر کف خودرو نصب می‌شود اما فضای داخل کابین را اشغال می‌کند. با انتقال نیرو به چرخ‌های جلو اما می‌توان این مشکل را حل کرد و به همین دلیل بود که الدزمبیل تصمیم گرفت در تورنادو از انتقال قدرت محرک جلو استفاده کند. بدین منظور، برای انتقال نیرو از مبدل گشتاور به گیربکس از یک زنجیر ضخیم پنج سانتی‌متری استفاده شد و دو شافت با طول یکسان هم قدرت را به چرخ‌های جلو تحویل می‌دادند. به لطف این ترکیب، کف خودرو کاملاً مسطح شد و فضای کابین خصوصاً در قسمت صندلی‌های عقب افزایش یافت. به همین دلیل، بعداً کادیلاک هم در نسل هشتم الدورادو از سیستم انتقال قدرت دیفرانسیل جلو استفاده کرد.

چالش انتقال ۴۰۰ اسب بخار قدرت به چرخ‌های جلو

با توجه به اینکه حتی هاچ‌بک‌های داغ امروزی با زیر ۳۰۰ اسب بخار قدرت برای انتقال تمام نیرو به چرخ‌های جلو بدون هرزگردی و تأثیر گشتاور روی فرمان تلاش می‌کنند، مهندسان الدزمبیل برای کنترل چرخ‌های جلوی تورنادو با وجود قدرت عظیم ۴۰۰ اسب بخاری با چالش بزرگی مواجه بودند. بدون وجود دیفرانسیل‌های لغزش محدود امروزی که مانع از هرزگردی چرخ‌ها می‌شود، برای انتقال ۴۰۰ اسب بخار قدرت به چرخ‌های جلوی تورنادو، مردان الدزمبیل باید از علم فیزیک استفاده می‌کردند. ازآنجایی‌که در این خودرو پیشرانه، گیربکس سه سرعته اتوماتیک و دیفرانسیل همگی در جلو قرار داشتند، ۶۰ درصد از وزن خودرو روی محور جلو قرار می‌گرفت و به همین دلیل، الدزمبیل امیدوار بود این وزن سنگین همیشه کشش کافی را برای چرخ‌های جلو فراهم و از هرزگردی جلوگیری کند. علاوه بر این، سیستم تعلیق جلو هم تقویت شد تا خودرو در هنگام شتاب گیری پایدار بماند و کشش چرخ‌ها از دست نرود. تعلیق جلو به‌گونه‌ای تنظیم شد که در هر شرایطی حداکثر چسبندگی را برای چرخ‌های جلو فراهم کند. هرچند این اقدامات تا حدودی کمک‌کننده بودند ولی هنوز هم اگر کمی با پدال گاز تورنادو بی‌مبالاتی می‌کردید چرخ‌های جلو دچار هرزگردی می‌شدند.

امروز نمونه‌های باقیماندهٔ تورنادو قیمت چندان بالایی ندارند به‌گونه‌ای که یک تورنادو ۱۹۶۸ تمیز را می‌توان با قیمت در حدود ۱۷ هزار دلار پیدا کرد هرچند که قیمت نمونه‌های کم‌کار و کلکسیونی می‌تواند به ۴۰ هزار دلار هم برسد. بااین‌حال، حتی این رقم هم برای یک کروزر کلاسیک آمریکایی که یکی از زیباترین کوپه‌های تاریخ محسوب می‌شود رقم بسیار معقول و مناسبی به‌حساب می‌آید.

۵۸۵۸