اگر نیروهای آمریکایی برای دفاع از تایوان، گزینه اقدام نظامی مستقیم علیه بنادر ساحلی و اهدافی در سرزمین اصلی چین را انتخاب کنند، ارتش آزادی‌بخش خلق (PLA) می‌تواند با حملات تلافی‌جویانه به پایگاه‌های عملیاتی آمریکا (FOBs) واکنش نشان دهد؛ از جمله پایگاه‌هایی که در استرالیا، ژاپن، فیلیپین و احتمالا کره جنوبی قرار دارند.
به گزارش تجارت نیوز، این گزاره که ایالات متحده چند بار خواهان «چرخش راهبردی» در برابر چین و آسیا است و تلاش دارد تا از خاورمیانه و اروپا فاصله بگیرد؛ تفاوتی ندارد. همواره رویدادهای دیگر مانع این تغییر مسیر شده‌اند. جنگ اوکراین، فعالیت حماس در غزه، حزب‌الله لبنان و فعل و انفعال‌های حوثی‌ها در دریای سرخ همچون موانعی هستند که در مسیر استراتژی آمریکا گیر کرده و مانع حرکت این بازیگر به سوی اقیانوس آرام شده‌اند.
انقلاب فناوری نظامی؛ مانعی بزرگ‌تر
چالش عمیق‌تر برای هرگونه چرخش راهبردی، انقلاب در فناوری نظامی است که پنتاگون با آن روبه‌روست. در همین راستا هیچ تحولی بیشتر از حملات حوثی‌های یمن به دریای سرخ این واقعیت را عریان نمی‌کند. بیش از یک سال است که این گروه عبور و مرور از تنگه باب‌المندب – یکی از گذرگاه‌های مهم کشتیرانی – را مختل کرده‌اند. حملات مکرر و نامتقارن حوثی‌ها با پهپاد و موشک از خشکی، تجارت بین‌المللی را واداشته تا مسیر خود را از دماغه امید نیک در آفریقا تغییر دهد. با وجود تمام تلاش‌ها، نیروی دریایی ایالات متحده – قدرتمندترین نیروی دریایی جهان – نتوانسته بر این تنگه تسلط یابد و امنیت تجارت جهانی را تضمین کند.
اتفاق مشابهی برای ناوگان دریای سیاه روسیه رخ داد؛ زمانی که زیر فشار موشک‌ها و پهپادهای ساحلی اوکراین مجبور به عقب‌نشینی شد. اوکراین، بدون داشتن نیروی دریایی واقعی، توانست یک کریدور دریایی امن در امتداد سواحل دریای سیاه خود ایجاد کند تا کشتی‌های تجاری زیر چتر حمایتی موشک‌ها و پهپادها تردد کنند.
امروزه موشک‌ها و پهپادهای متحرک و ارزان‌قیمت زمینی می‌توانند آب‌هایی را که صدها و حتی هزاران کیلومتر از ساحل فاصله دارند، به چالش بکشند یا کنترل کنند. این فناوری‌های نامتقارن پیامدهای مهمی برای نقش ناوهای سطحی در جنگ‌های دریایی آینده دارند. بنابراین، انتقال محدودیت‌یافته دارایی‌های دریایی و هوایی آمریکا به سوی چین و آسیا ممکن است دیگر کارایی گذشته را نداشته باشد.
پایگاه‌های آمریکا در معرض تهدید
کشتی‌های جنگی سطحی گران‌قیمت تنها اهداف آسیب‌پذیر نیستند؛ بلکه پایگاه‌های عملیاتی پیشرو (FOBs) آمریکا که پشتیبانی لجستیکی این کشتی‌ها را فراهم می‌کنند نیز هدف جدی هستند. پایگاه‌ها و بنادر آمریکا در ژاپن، کره‌جنوبی، فیلیپین و گوام همگی در تیررس هزاران موشک و پهپاد زمینی چین (PLA) قرار دارند.
این پایگاه‌ها احتمالا در صورت درگیری با چین دیگر «پناهگاه امن» نخواهند بود. افزون بر این، ارتش آمریکا تاکنون برای مقاوم‌سازی آن‌ها در برابر چنین حملاتی اقدامی اساسی انجام نداده است. یک جنگ متعارف با چین در نزدیکی سواحل این کشور، موجب خواهد شد تا ارتش آزادی‌بخش خلق چین در قیاس با ارتشی که هزاران کیلومتر دورتر از سرزمین اصلی خود عمل می‌کند و از نظر لجستیکی در تنگناست، در موقعیت برتری قرار خواهد گرفت.
عامل پیچیده دیگر برای هرگونه چرخش آمریکا به سوی اقیانوس آرام این است که چین بیش از ۶۰۰ سلاح هسته‌ای در اختیار دارد. طبیعتا یک جنگ متعارف آشکار میان دو قدرت هسته‌ای بی‌سابقه است و پرسش‌های پیچیده‌ای درباره بازدارندگی و خطر تشدید درگیری به همراه دارد.
اگر نیروهای آمریکایی برای دفاع از تایوان به بنادر ساحلی و اهدافی در سرزمین اصلی چین گزینه اقدام نظامی مستقیم را برگزیند، ارتش آزادی‌بخش خلق (PLA) می‌تواند با حملات تلافی‌جویانه به پایگاه‌های عملیاتی آمریکا (FOBs) واکنش نشان دهد؛ از جمله پایگاه‌هایی که در استرالیا، ژاپن، فیلیپین و احتمالا کره جنوبی قرار دارند.
بسته به شدت حمله نیروهای متعارف آمریکا به اهداف سرزمین اصلی چین یا شدت پاسخ ارتش آزادی‌بخش خلق چین، امکان دارد درگیری به سمت رویارویی هسته‌ای کشیده شود. از همین رو به باور ناظران، ایالات متحده باید با واقع بینی چین و تحولاتش در ارتباط با تایوان را رصد کند. آن هم در شرایطی که واشنگتن نه پیمان دفاعی رسمی با تایپه دارد و نه مصوبه‌ای توسط کنگره تصویب شده تا ایالات متحده را در این باره به دفاع از تایوان وادارد.
راهبرد جایگزین: تقویت متحدان منطقه‌ای
به جای اعزام منابع محدود و تحت فشار نظامی آمریکا به اقیانوس آرام، راه بهتر شاید تمرکز بر کمک به متحدان منطقه‌ای، به‌ویژه در زنجیره جزایر اول باشد. این کشورها قادرند به واسطه تجهیز به سامانه‌های پدافند هوایی و ضدکشتی، راهبرد جوجه‌تیغی منطقه‌ای را شکل دهند؛ یعنی به‌اندازه‌ای مقاوم شوند که هزینه حمله احتمالی برای چین بسیار بالا برود.
تفنگداران دریایی و ارتش آمریکا هم‌اکنون در حال توسعه سلاح‌های زمینی جنگ ضدکشتی مانند سامانه‌های NMESIS و HIMARS هستند. ارتش اخیرا قابلیت HIMARS را در فیلیپین به نمایش گذاشته است. وزارت دفاع آمریکا باید اولویت خود را همکاری با متحدان و کشورهای دوست در زنجیره جزایر اول قرار دهد تا چنین توانمندی‌های مدرنی در منطقه گسترش یابد.
source